سنتز و شناسایی کاتالیست مس بر پایه چهارچوب های آلی- فلزی و بررسی نقش کاتالیستی آن در اکسایش سیکلوهگزان به مخلوط سیکلوهگزانول- سیکلوهگزانون، تهیه و شناسایی نانوکامپوزیت آلژینات/fe3o4/ دوپامین و بهینه سازی رهایش کنترل شده دارو از آن در شرایط مختلف

پژوهش حاضر شامل دو قسمت می باشد. در بخش اول، به تهیه و شناسایی کاتالیست مس با چهارچوب آلی- فلزی (mof) و سپس بررسی عملکرد آن در اکسایش گزینش پذیر سیکلوهگزان به مخلوط کتون– الکل (k/a oil) پرداخته شده است. محصولات اصلی در این واکنش، مخلوط سیکلوهگزانون– سیکلوهگزانول می باشد. کاتالیست تهیه شده سپس با استفاده از تکنیک های شناسایی از قبیل ft-ir، fesem، xrd و bet مورد شناسایی ساختار و مورفولوژی قرار گرفتند. در بخش دوم، به ساخت و شناسایی نانوذرات fe3o4 بر بستر آلژینات و بررسی نقش آن در رهایش کنترل شده داروی دوپامین در بدن پرداخته شد. در نهایت نانوکامپوزیت ساخته شده توسط روش های شناسایی مختلفی از قبیل ft-ir، fesem، dsc، xrd و bet مورد شناسایی محتوا و ساختار قرار گرفت. همان طور که گفته شد در قسمت اول این پایان نامه، با استفاده از مواد اولیه ارزان قیمت و به کمک روشی ساده و در مدت زمان کوتاه، کاتالیست cu که با کمک یک لیگاند آلی در چهارچوب آلی– فلزی قرار گرفته بود، تهیه و با استفاده از روش های مختلف شناسایی شد. در ادامه فاکتورهای مختلف تأثیرگذار بر راندمان و گزینش پذیری نسبت به دو محصول سیکلوهگزانون و سیکلوهگزانول، از قبیل دما، زمان، فشار اکسیژن و مقدار کاتالیست استفاده شده در ظرف واکنش بهینه سازی شد. در نهایت نیز به بررسی قابلیت استفاده مجدد از کاتالیست در طی چند بار واکنش در شرایط بهینه پرداخته شد. در این پروژه سعی بر آن شد که نه تنها روشی آسان و مقرون به صرفه ارائه شود، بلکه کاتالیست به دست آمده دارای راندمان و گزینش پذیری بالایی برای محصول مورد نظر نسبت به کاتالیست های به کار رفته در واکنش مشابه خود باشد. در قسمت دوم این پایان نامه، ابتدا نانوذرات fe3o4 بر روی پلی ساکارید آلژینات با استفاده از گروه های عاملی کربوکسیلیک اسید نشانده شد. سپس به بر همکنش نانوکامپوزیت فوق با داروی دوپامین و بررسی رهایش کنترل شده آن در شرایط مختلف پرداخته شد. پس از آن این نانوکامپوزیت تهیه شده و حامل داروی دوپامین با استفاده از tio2 پوشش داده شد (alginate/fe3o4/dopamine@tio2). رهایش این دارو از سطح بستر ساخته شده در دو ph مختلف برای دو قسمت مختلف بدن (روده و معده) بررسی و این کار تا 54 ساعت ادامه پیدا کرد. در نهایت فاکتورهای مختلف تأثیر گذار بر رهایش از قبیل مقدار داروی نشانده شده بر بستر و درصد tio2 به کار برده شده برای پوشش دادن نانوکامپوزیت فوق مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت در این پروژه، همانطور که گفته شد با استفاده از یک پلی ساکارید زیست سازگار و زیست تخریب پذیر، نانوکامپوزیتی مغناطیسی، با مواد اولیه ارزان قیمت و با استفاده از روشی آسان تهیه شد. نتیجه آنکه این نانو کامپوزیت توانایی برهم کنش با دارو را داشته و از آن می توان در تهیه سیستم های دارورسانی نوین و به صورت خوراکی و هدفمند استفاده کرد.